Zagubljeni portreti

Od početka sedamdesetih godina Željko Jerman intuitivno istražuje mogućnosti i ograničenja medija fotografije. Namjerno snima i razvija neoštre i sive fotografije, intervenira kemikalijama, olovkom ili temperama u procesu razvijanja, koristi više negativa, a gotove fotografije reže, trga, pali. Dobiveni rezultat ekspresivno je procesualno djelo, refleksija egzistencijalnog nemira.

Polovicom sedamdesetih godina reducira postupak na elementarnu upotrebu foto-kemikalija na fotopapiru bez upotrebe fotoaparata. Zanima se za multimedijske umjetničke postupke i sve se češće koristi tekstom u radovima. Od 1975. počinje izlagati s grupom umjetnika ("Šestoricom"] na javnim prostorima, a statično izlaganje radova zamjenjuje procesualnim akcijama... Polovicom osamdesetih godina intenzivno radi na ciklusima fotoslika, realiziranih ekspresivnim tragovima fotokemikalija na fotopapiru. Taj princip rada, uz neznatne izmjene, traje do danas.