Gerard Reve

Gerard Reve (1923-2006) ubraja se (uz Harryja Mulischa i Willema Frederika Hermansa) u “veliku trojku” nizozemske poslijeratne književnosti. Pedesetih godina živio je u Londonu, a nakon povratka u Amsterdam živi s partnerom kojega u svojim djelima imenuje Wimie. Godine 1966. postaje vjernik Katoličke crkve, a iste godine mora na sud zbog bogohuljenja u romanu Bliže, o Bože moj (Nader tot U, 1966). Sedamdesetih seli se u Francusku, tijekom posljednjih godina života bolovao je od Alzheimerove bolesti, a umro je u Belgiji. Pisao je poeziju i romane, od kojih osim Večeri (De Avonden, 1947) valja izdvojiti Werther Nieland (1949) i Propast obitelji Boslowits (De ondergang van de familie Boslowits, 1949) u kojima pratimo dječji pogled na svijet odraslih. Šezdesetih počinje pisati epistolarna djela, među ostalima Na putu prema kraju (Op weg naar het einde, 1963), Pisma Wimie (Brieven aan Wimie, 1980) i Pisma Josine M. (Brieven aan Josine M., 1981). Romani izrazito autobiografskog karaktera su Star i sam (Oud en eenzaam, 1978) te Majka i sin (Moeder en zoon, 1980). Seksualne fantazije i religija središnje su teme romana iz sedamdesetih godina: Jezik ljubavi (De taal der liefde), Dragi dječaci (Lieve jongens) i Volio sam ga (Ik had hem lief). Godine 1974. proglašen je vitezom reda Oranje-Nassau, 1993. oficirom reda Oranje-Nassau, a 2001. za svoj cjelokupni opus dobio je najviše priznanje za književnost na nizozemskom jeziku Prijs der Nederlandse Letteren.